Ik stond deze middag bij de boom die ik wel vaker bezoek. Gemiddeld één keer per week ontmoet ik hem, en tune ik in bij het Universum. Het is een eik, met takken die breed uitwaaieren tot net boven de grond, alsof een ladder wordt opengevouwen die het me heel comfortabel maakt om naar boven te klimmen. Ongevraagd. Het presenteert zich gewoon. Deze boom laat me toe te verbinden met mijn essentie, met mijn ware gevoelens. Hij draagt me op momenten dat ik het uitdagend vind om mezelf te omarmen en hij laat me toe te connecteren met diepe wijsheid.
Vandaag klom ik niet in de boom. Mijn aandacht werd getrokken door de opvallende openheid waarmee hij erbij stond. Zijn takken als armen gespreid, klaar om samen met mij door het bos te dansen. De boom voelde helemaal vrij, ontdaan van alle ballast van het voorbije jaar. Mijn ogen werden getrokken naar een drietal blaadjes die nog wat aan de boom hingen te bengelen, even twijfelend of ze wel zouden loslaten. Ik besloot een beetje te helpen: twee blaadjes dartelden spontaan wervelend neer op de zachte bosgrond, een ander blaadje besloot dat het zijn tijd nog niet was en bleef vastberaden nog even hangen ondanks mijn zachte stimulans. Alles op zijn tijd. Toen zag ik de knoppen van de boom, die al klaar zaten, de belofte van de lente al daar, nog voor de winter in het land is.
Toen werd het me glashelder, deze boom laat me weten dat 2022 het jaar is waarin ik een grote droom zal manifesteren. De knoppen zitten klaar. En er is één zekerheid: de blaadjes zullen groeien!
(Line Claus)
