Zoals het kan stormen in ons leven en er heftige emoties kunnen zijn, zo kan er ook op het meer een heftige wind opsteken en kunnen er golven en schuimkoppen ontstaan.
Maar hoe heftig de storm ook is, hoe hoog de emoties ook oplaaien, de storm zit alleen maar aan het oppervlak van het meer.
De wind beroert alleen maar de oppervlakte.
Golven komen enkel aan de oppervlakte voor.
Enkele meters onder het wateroppervlak heb je een plek waar het altijd stil is, waar de wind ook niet bij de hevigste storm kan komen.
De storm nodigt je uit om contact te maken met die plek in jezelf die bij de heftigste storm niet kan worden geraakt.
Dit neemt niet weg dat aan de oppervlakte de storm onverminderd verder woedt, terwijl het enkele meters onder het oppervlak stil en onberoerd is.
Zoals alles blijven stormen niet duren.
Er breekt altijd weer een moment aan waarop de wind gaat liggen.
Ook aan de hevigste crisissen in ons leven komt een einde.
Als je midden in de storm zit, kun je je dat vaak moeilijk voorstellen.
Maar als je terugkijkt op de stormen die je doorstaan hebt…
Meestal is de storm niet meteen uitgeraasd.
Zelfs als de wind plotseling gaat liggen, duurt het nog even voor de golven uitgegolfd zijn om op hun beurt tot rust te komen.
Je kunt dat niet forceren, je kunt niet anders dan dat proces zijn eigen tijd gunnen.
Tot het wateroppervlak weer zo glad als een spiegel is geworden.
En ook aan de oevers van het meer waar het ondiep is, speelt zich iets dergelijks af.
Het water is er troebel geworden doordat de storm de bodem heeft heeft opgewoeld.
En nadat de storm bedaard is, zal het stof langzaam bezinken en ervoor zorgen dat het water weer zo helder als kristal wordt.
Edel Maex, met dank aan Isabel van Puur yoga
Comments