Het bleef hier afgelopen tijd stil.
Tegelijkertijd is er heel veel in beweging in mij, rond mij.
In zachtheid en tegelijk krachtiger dan ooit bouw ik verder aan mijn dromen, terwijl ik besef dat ik hier en nu mijn droom al leef; elke dag opnieuw ontvouwt zich een nieuwe dimensie. Ons bouwproject zit in de aanloopfase naar de bouwaanvraag; dat is de praktische nederzetting van de droom, maar tegelijkertijd gebeurt er zoveel meer dan dat: er krijgt iets vorm dat niet in woorden uit te drukken valt. Ons project is er al, ook al is het nog niet in de materie tastbaar. Wat is het bijzonder om al die realiteiten naast en door elkaar te laten bestaan. Het zorgt ervoor dat ik rustig kan blijven, me niet verlies in materiële zaken. Het is een uitnodiging om telkens weer terug te komen naar wat echt belangrijk is: de verbinding met mezelf, mijn omgeving en mijn missie hier in dit leven: mensen begeleiden bij hun reis van hoofd naar hart.
Ik volgde in de paasvakantie een retraite week met intensief ademwerk. Als ik vooraf had geweten dat we zoveel zouden ademen was ik nooit gegaan en tegelijk ben ik zo dankbaar dat ik ging en dat ik bleef…Het geschenk is dat ik mezelf mag terugvinden op een andere laag. Op deze ‘nieuwe’ laag zitten de woorden, die gewoonlijk wel heel vlot komen, nog niet klaar…Het ademwerk bracht me meer ruimte in mezelf en een diepere connectie met mijn aangeboren potentieel. Het nodigde me uit om voorbij de volgende weerstand te gaan en ook de weerstand tegen het ademwerk zelf los te laten.
Ik ervaar meer zachtheid in mezelf, in de verbinding met mijn dierbaren, met Moeder aarde en ik neem op celniveau de intentie mee om mezelf niet langer te saboteren bij de verwezenlijking van mijn dromen. Ik voel me meer aanwezig in mezelf, in mijn hart, in mijn moederschap, in mijn yogalessen, in de cirkels die ik begeleid; de manier waarop ik masseer is ‘voller’. Ik voel me meer bereid om het leven ten volle te leven.
Wat een mooi woord, ‘bereidheid’, wat een rijkdom!
Ik herontdek in deze weken nog meer de zuivere schoonheid in de eenvoud van alledag.
Samen dooddelen met mijn zesjarige dochter op de trein naar de zoo, gewoon met ons twee. Wat graag laat ik me door haar op sleeptouw nemen doorheen het dierenpark. Met ongeziene verve leest ze het plan en spoort ze me aan om de volgende harige vrienden te gaan bewonderen. Puur genot ervaar ik bij het bekijken van een steppeslurfhondje. Het voor onze neus neerstrijken van een ongewoon grootgebekte vogel bezorgt ons kippenvel. Kinderlijke verwondering voelend over de romantische avonturen van pinguïns, vingeraapjes en reptielen, zetten we samen de tijd stil, zij en ik. Even later laten we samen haar diep verdriet toe: hoe treurig dat de zebra’s voor ons tweede bezoek op rij niet te vinden zijn. De langer dan voorziene reis huiswaarts met het openbaar vervoer nemen we er graag bij; het vertragen helpt ons onze avonturen te integreren.
Gisteren zouden we naar een Beltane viering gaan in groep; een mild buikloopje besliste er anders over. Het vervangprogramma was een expeditie doorheen onze tuin. We zochten en vonden nooit eerder geziene kevers en andere kruipdiertjes. We legden ze onder onze loep en ontwaarden egyptische kunst in hun piepkleine schilden.
’ s Avonds maakten we ons eigen Beltane vuur. We vonden dat er een mannetje en een vrouwtje van takkenbossen moest geofferd worden aan de vlammen en zo geschiedde. We dronken het vuur met onze ogen en ons hart, terwijl het klonk: ‘zo zalig, mama, volgend jaar gaan we terug twee poppen maken om te verbranden en te vieren dat de zomer komt.’
En zo werd alweer een nieuwe traditie in ons nestje geboren, ingebed in de oeroude wijsheid van wat was en altijd zo zal blijven.
Tijdloos.
Eenvoudig.
Puur.
Goud.
Line, april en mei 2024.