Het gaat goed met me. Vanmorgen redde ik een spin uit het bad, niet door haar met een zwaai van de handdoek uit het bad te keilen, maar door haar op mijn hand te laten kruipen. Dat voelde goed; liefdevol; verbonden.
Net zoals de zeep goed voelde op mijn naakte huid, de huid van mijn lichaam, dat nog wat pijntjes vertoont. Het zijn de zachte naweeën van mijn dans. Het voelt alsof ik de woorden wil scanderen: mijn huid, mijn lijf, mijn dans. Ik neem eigenaarschap over mezelf en ik doe dit helemaal. Ik ben genoeg. Ik ben genoeg met alles wat ik ben en met alles wat ik niet ben. Ik ben genoeg met mijn kwaliteiten. Ik ben genoeg met mijn werkpunten. Ik ben genoeg in het Licht. Ik ben genoeg in het Donker. Ik ben genoeg Licht; ik ben genoeg Donker.
Ik ben genoeg in balans. Vanuit het genoeg zijn herontdek ik het grotere perspectief. Het ontrafelt zich aan mij. Het openbaart zich draadje per draadje. Traag.
Soms wil ik in een tijdloze capsule verdwijnen; soms wil ik een tussenruimte binnenstappen waar ik mezelf kan heruitvinden. In die ruimte adem ik mezelf in, en adem ik telkens een vernieuwde ik uit. In die ruimte bevrijd en open ik mezelf, steeds meer.
Mijn leven presenteert zich als een schijnbaar eindeloze aaneenschakeling van momenten waarin ik kijk in de zielenspiegel van mezelf. Anderen reflecteren ook mijn spiegelbeeld.
Het is bevrijdend om met elke nieuwe spiegeling meer uit de reeks van hokjes te stappen waarin ik mezelf kooide. Het hokje van te veel; het hokje van nooit genoeg; het hokje van jongste dochter; het hokje van slimme meid; het hokje van gepest schoolmeisje; het hokje van niet-muzikaal; het hokje van redster; het hokje van sociale angst; het hokje van afhankelijke partner; het hokje van gefaalde partner; het hokje van onvruchtbare vrouw; het hokje van gefaalde moeder; het hokje van psychologe; het hokje van yogadocente; het hokje van nieuw samengesteld gezin; het hokje van alleenstaande moeder van twee kinderen van twee vaders; het hokje van masseuse; het hokje van danseres; het hokje van altijd teveel; het hokje van nooit goed genoeg.
En Zo
Vind ik
Mezelf
Elk moment
Opnieuw
Uit.
Het is spannend en uitdagend, maar het voelt zo vrij. Ik beweeg me vrij in, tussen en rond de hokjes, ik blijf er niet in hangen. Ik vind mezelf opnieuw in het pauzemoment; ik vind mezelf in de eindeloos kostbare tussenruimte tussen hokjes. Ik vind mezelf telkens opnieuw doordat ik kies om me met geen enkel hokje meer te identificeren. Die keuze bevrijdt me; ze opent mijn hele systeem en past bij mijn blauwdruk in dit leven. Die keuze maakt het ondenkbare mogelijk.
Wie ben ik dan eigenlijk of wat doe ik dan eigenlijk in dit Leven?
Het antwoord is eenvoudig én tegelijk complex:
ik ben op reis van mijn hoofd naar mijn hart en het is mijn zielsmissie om anderen te begeleiden bij diezelfde pelgrimstocht.
Die reis is de essentie die ons allemaal verbindt. Soms kruisen onze paden elkaar heel kort, soms is onze tijd samen heel uitgebreid, maar altijd is de uitwisseling authentiek.
Ik kies resoluut voor dit Levenspad, mijn ziel kent de weg.
Ik kijk ernaar uit om jou – ergens onderweg – te ontmoeten.
Alleen maar Liefde.
❤️
Line (week van 9 tot 17/10/’23)
