Overgave

"Grootmoeder, ik ben moe. Zo moe van dit leven..."

"Neem je vermoeidheid, mijn kind, en wikkel het om jezelf heen. Zoals een deken in de koude wintermaanden.

Vermoeidheid komt om je een nest te maken, om je comfortabele kleren te laten dragen, om je in zijn warme omhelzing te laten wegzinken. Ik nodig je uit om in jezelf te blijven. Zonder kracht, zonder gedachten, zonder daden. Zoals de sneeuw die alles bedekt om de wereld zachter te maken,

om haar te dempen, om haar te beschermen tegen lawaai. Accepteer de vlokken van je vermoeidheid en laat je er volledig door bedekken."

"Ik zou daar begraven onder kunnen sterven..."

"In plaats daarvan zul je herboren worden. Zoals het zaad in de grond. Verzet je niet tegen je vermoeidheid, wijs het niet af met duizend handelingen, duizend voornemens, duizend schuldgevoelens. Het wil je alleen maar bij de hand nemen en je in de leegte laten zinken. Precies daar, waar de bron van elke innerlijke kracht ligt. Ze hebben ons geleerd sterk te zijn door weerstand te bieden. Maar het is in overgave dat de ware helden te voorschijn komen."

"Ik ben bang, grootmoeder. Wat als vermoeidheid mij zal vernietigen?"

"Mijn kind, je bent niet bang voor vermoeidheid, maar om de controle over jezelf te verliezen. De tijd is gekomen dat je jezelf aan het leven geeft. En samen met het leven de mooiste kinderen voortbrengt: de vruchten van je ziel!"

(Elena Bernabè)